Lokaal 402

haha room 402
In ieder geval: het lokaal van de biologie docent Effers. Een rare gozer die te graag aardig gevonden wou worden. Het lokaal zit in een uithoek op de begane grond en is een beetje vergeten. Biologie is geen veel gekozen vak op deze school.

Cher liep met korte maar sierlijke pasjes door de school. Ze was op weg naar lokaal 402, voor haar map die ze bij Effers had laten liggen. Bij het lokaal aangekomen, zag ze dat de leraar niet aanwezig was. Wel was het lokaal open, en opgelucht haalde ze adem. Effers was altijd net iets te enthousiast. Eigenlijk had Cher wel medelijden met hem. Hij was ook maar een mens! Daarbij was ze een van zijn lievelings leerlingen - en een van de weinige leerlingen. Cher wist niet waarom ze biologie had. Waarschijnlijk omdat het haar makkelijk lag.
Met een zachte dreun viel de deur achter Cher dicht, en ze liep naar de grote kast aan de zijkant van het lokaal.

lol dat keek ik altijd

Eindelijk waren ze bij lokaal 402. Hehe. Het was niet dat het zo ver was, maar het was wel een wandeling door het schoolgebouw heen. Ze duwde de deur open en keek het muffe lokaal binnen, ze had dit lokaal nooit leuk gevonden. Of dat door de docent kwam of het lokaal zelf wist ze niet, aangezien ze aan allebei een hekel had. De meningen waren dus ook verdeeld over de docent - Effers -. Naar Yael's mening deed hij te hard zijn best, echt zo'n wannabe docentje die door de leerlingen aardig gevonden wilt worden. Nou, dat vond Yael niet en dat had ze enkele keren ook wel laten merken.

Cher keek op toen de deur open ging, en verwachtte dat Effers er zou staan. "Meneer ik he-.. Oh." Snel wendde Cher haar blik af van Yael. Ze had niet verwacht dat Yael biologie had gekozen. Ooit had Yael zelfs heel duidelijk aan Effers laten weten wat ze van hem vond, en wat ze van het vak vond. Vandaar dat het Cher verbaasde.

Alex volgde Yael het lokaal in en keek rond. Wow hey, hadden ze hier nog nooit van verluchting gehoord? Airco? Nee? Blijkbaar niet.
Hij plofte zijn tas neer op een tafel bij het raam en probeerde het raam vervolgens open te krijgen. Zonder succes. Welke school had nou ramen die niet open gingen? Alex draaide zich zuchtend om en zag ook Cher in het lokaal staan, bij één of andere kast.
"Oh hey, jij ook hier."

'Mijn moeder had graag dat ik dit vak koos,' zei Yael beantwoordend terwijl ze haar schouders optrok. Als het aan haar lag had ze biologie al laten vallen zodra het kon. Het boeide Yael eerlijk gezegd allemaal geen ene flikker, ze had dit uur wel iets beters te doen, maar ze wilde haar moeder niet teleurstellen. Ook zou ze het qua vakken niet redden als ze dit niet koos, dus leerde ze er maar mee leven. Biologie zelf vond ze in het eerste opzicht niet eens zo erg, dat kwam allemaal door het krappe lokaal waar je het zweet van degene vooraan nog rook als je jezelf in de hoek had geplant, en door Effers.

Cher zag Alex ook binnenkomen, maar probeerde dat in de eerste instantie niet te laten merken. Toen hij haar echter opmerkte, draaide ze haar hoofd naar hem toe en glimlachte. "Jep. Ik had mijn map hier laten liggen, en daar zit nogal wat spul van me in dus die zoek ik nu.." een beetje twijfelend keek ze door de kast. Haar map had haar naam op de zijkant staan, maar ze kon hem nergens vinden. En aangezien ze nogal klein was, kon ze de bovenste planken niet bekijken.

"Oh." Alex krabde even aan zijn kin en keek naar de kast. Beetje hoog, niet? "Hoe ziet hij eruit dan?" Hij kwam wat dichter en bekeek de hoogste plank. Er lagen wel wat mappen op, dus het kon best zijn.. Toen zag hij een map met haar naam erop. Aha! "Bingo! Ik neem aan dat het deze is?" Hij kwam nog wat dichter bij de kast en botste per ongeluk tegen haar achterkant aan toen hij de map nam.

"Welke? Ik zie niet welke je aanwij-" Doing. Ze voelde hoe Alex tegen haar rug aanbotste, en ze verloor bijna haar evenwicht. Ze kleurde rood door de onhandige stap die ze daardoor zette, en keek Alex even kort aan, waarna ze grijnsde, om het maar weg te wuiven. "Is hij blauw? En met mijn naam? Dan is het die van mij."

Nadat hij nog even had staan praten buiten was ook Chris naar het lokaal gelopen, samen met Nate en Elise omdat zij de enigen van de groep waren die ook biologie hadden. Eigenlijk wist hij niet waarom hij biologie gekozen had, maar goed, hij wist eigenlijk van geen enkel vak waarom hij het gekozen had. Hij had er gewoon een paar aangekruist zonder teveel na te denken en verwacht dat het allemaal wel goed zou komen. Ja, hij was een beetje té optimistisch zo af en toe. En een beetje arrogant ook, want hij nam niet de moeite om de studenten in het klaslokaal te begroeten. Alleen Yael was het waard om even te begroeten, zo vond hij, en hij omhelsde haar dan ook kort als begroeting, zoals gebruikelijk. De rest? De jongen kende hij niet en wat hij van Cher vond wist hij niet. Ze probeerde iets te hard om erbij te horen en dat was vaak nogal irritant.

Alex gaf haar de map en nam een stapje achteruit. Oeps? Hij was toch een kluns soms!
"Is het de goede? Ja toch?" Hij was in elk geval blauw en haar naam stond erop, dus het kon niet missen toch?

"Ja! Dankjewel, Alex," dankbaar keek Cher hem met haar grote blauwe ogen aan, waarna ze plaats nam aan een tafeltje ergens achterin. De docent kwam binnen en Cher volgde hem kort met haar blik. "Hallo jong en lui! Haha! Hoe was jullie vakantie? Ik hoop dat jullie weer uitgerust zijn want het schooljaar begint weer, haha! Nou!" Vrolijk klapte Effers in zijn handen, en hij bekeek de studenten een voor een.

"Geen probleem hoor." Hij glimlachte en raakte weer een beetje van de wijs door haar ogen. En daarbij, zijn vriendin, euh ex-vriendin, was zelfs nog kleiner geweest en haar moest hij ook altijd helpen bij dit soort dingen. Het bleef hem echt achtervolgen.. En Cher zou hem totaal niet helpen om haar te vergeten, had hij zo de indruk.
Alex ging zitten toen de leraar binnenkwam. Met een frons bekeek hij het 'schouwspel'. Watvoor een vreemd figuur was dat nou weer?

"Zo, zo! Jij bent vast de nieuwe leerling! Haha! Ik snap natuurlijk dat het heeeeeel vervelend is om jezelf te moeten voorstellen, dus hou het maar kort, haha!" Effers wees naar Alexander, en had een grote doch vriendelijke grijns op zijn gezicht.
Cher had medelijden met de jongen. Het was al erg genoeg dat hij van Vegas naar hier komen moest, en nu ook nog zo'n leraar? Hij verdiende beter! Bemoedigend glimlachte ze dus naar Alex.

Oh help, daar had je het al. Het vervelende voorstelgedoe. Alex kuchte even en keek de klas rond. Ze gaapten hem aan alsof hij een aapje in de zoo was. Toen Alex Cher zag glimlachen, glimlachte hij even kort terug en schraapte zijn keel weer. "Ik ben Alexander Ford. Ik ben afkomstig uit Las Vegas, maar ben hierheen verhuisd. En het stinkt hier."
Hij kon het gewoon niet laten. Zijn opmerking kon zelfs nog op twee manieren opgevat worden. Of het stonk hier echt, of hij bedoelde dat hij de buurt niet leuk vond. Prachtig toch?

Effers keek Alex geschrokken aan. "Nou, nou! Dat mag ook wel wat minder, haha!" zei hij, duidelijk niet wetend wat hij met deze situatie aan moest. Geamuseerd keek Cher naar de leraar die rood aanliep, en iets op het bord schreef. Het onderwerp van het eerst hoofdstuk. Langzaam pakte Cher de boeken voor haar neus. Het was nog te vroeg in het jaar om echt serieus met school bezig te gaan. Meestal kwam dat niet de eerste 3 weken. Pas in de 4e week kwam ze weer in het ritme.

Alex zuchtte een beetje geïrriteerd. Had hij de hint nou door of niet?
Blijkbaar niet, want meneer begon gewoon aan zijn les. Vooruit dan maar, dan moest Alex zich ook maar eens gaan concentreren. Biologie was niet meteen zijn beste vak. Alex pakte zijn boeken, waar nu al ezelsoren in zaten, en gooide ze met een iets te luide klap op zijn tafel.

In tegenstelling tot de meeste leerlingen was Chris niet echt van plan om te gaan opletten. Integendeel, hij had nog een hele vakantie te bespreken en waarom zou hij daarmee wachten? Nate dacht daar precies hetzelfde over, want binnen een paar minuten was er al een heel gesprek op gang. Dat het storend was interesseerde hem vrij weinig en de leraar zou er toch niks van zeggen. Wat had hij eigenlijk toch een goed leven.

Terwijl Effers uren vol kon lullen over celverdeling en de rest van de klas rustig doorkletste, pakte Cher een ander boek erbij. Ze zat alleen en had niemand om mee te praten, dus kon ze net zo goed haar boek uitlezen. Het was het laatste deel van Harry Potter, wat ze deze vakantie al voor de derde keer las. Nouja, het was nu geen vakantie meer, maar je snapte het wel. Ze wist dat ze zichzelf er niet geliefder mee maakte, want lezen was waarschijnlijk voor losers en Harry Potter voor freaks.

Yael glimlachte toen ook Christopher binnen was gekomen, al had ze niet verwacht dat hij dit vak ook had gekozen. Na een korte omhelzing nam ze naast hem plaats en ze vergat even dat ze werkelijk bij biologie zaten, en de biologieles liep al vrij snel over naar een of ander gesprek. Ze had de meeste vrienden een zomer lang niet meer gezien, dus waarom zouden ze niet mogen bijpraten? Buiten dat zou Effers er toch niets op aan te merken hebben, Yael had hem al vaak genoeg afgesnauwd.

Alex gaf zijn poging tot concentratie al snel op. Het was trouwens onmogelijk met al dat lawaai om zich heen. In plaats daarvan ging hij dus maar een beetje de klas rond kijken. Hij kende tot nu toe alleen Yael en Cher. Maar dat was toch al redelijk wat, nog voor het eerste lesuur om was?
Hij bleef een tijdje naar Yael kijken, die druk aan het praten was met haar vrienden. Dus dat was dan 'hét groepje' leidde hij af. Toen gleed zijn blik verder achter zich en merkte hij Cher op met een boek. Alex leunde wat naar onder en las de titel. Harry Potter.. Hij grijnsde in zichzelf. Natuurlijk was hij er vroeger ook fan van geweest, maar dat vertelde hij nu nooit aan iemand.

Cher voelde de ogen van iemand op zich prikken, maar durfde niet op te kijken. Stel je voor dat het een van de populaire was wiens ogen die van haar zouden kruisen. Nee, dan zou ze nooit meer iets goeds kunnen doen. Ze kon beter doen alsof ze niets door had van de blik. Cher had dit jaar beter willen beginnen, maar het had ook niet anders kunnen zijn. Waarom zouden mensen zoals Yael en Chris opeens wél tegen haar praten? Ze hadden geen reden.

'Hey, jij kwam vrijdagavond ook naar Noah, toch?' vroeg Chris Yael toen hij eindelijk zijn verhaal had gedaan bij Nate. Er was elke vrijdag wel ergens een feestje en uiteraard werd niet zomaar iedereen uitgenodigd. Hoewel het altijd heel druk was en er vaak ook mensen kwamen die ze helemaal niet kenden, kwam je er niet zomaar in. Je moest natuurlijk wel een bepaalde reputatie hebben. Yael was net als hij elke vrijdag aanwezig en aangezien ze in de buurt woonde zou was dat altijd wel handig met heen en terug rijden.

Alex scheurde snel een stukje papier van zijn kladblok en begon te schrijven in zijn scheve handschrift. Welk hoofdstuk zit je?
Ach, het was niet echt een geweldige openingszin, maar het zou in elk geval wel een klein gesprekje aan de gang brengen, niet? Alex plooide het zorgvuldig op en mikte met een mooi boogje op Cher's tafel. Oefening baart kunst! Hoe vaak hij en zijn vrienden, ex-vriendin verdorie!, al hele conversaties hadden gevoerd op deze manier..

'Bij Noah?' vroeg Yael grijnzend. Ja, ze wist precies waar Christopher het over had. Elk jaar hadden ze vele feestjes, en ook Yael was altijd van de partij. Verwante onpopulaire kinderen hebben geprobeerd om binnen te komen, maar dat is toch eigenlijk echt verspilde tijd. 'Ja, natuurlijk,' zei ze vervolgens terwijl ze even achterom keek naar Alexander die een propje op de tafel van Cher gooide. Zou Yael hem ook uitnodigen, gewoon om kennis te maken? Zonder Cher, natuurlijk. Maar Yael had zeker invloed op het feestje en als ze Noah lief aan keek mocht ze hem vast meenemen, als Alexander daarmee akkoord ging.